دیابت نوع 1 و 2

دیابت نوع 1 بیماری است که در آن، سلول­های تولیدکننده انسولین (سلول­های بتا) در پانکراس (لوزالمعده) به علت خود ایمنی تخریب می­شوند. در نتیجه مقدار انسولین بدن کم می­گردد. این نوع دیابت اغلب در دوران کودکی شروع می­شود و علائم اولیه آن، لاغر شدن، پر نوشی، پر ادراری، افزایش میل به غذا و مواد شیرین و ضعف می­باشد. در صورتی که در این مرحله شناسایی نشود علائم پیشرفته به صورت کتواسیدوز دیابتی، بی­حالی شدید، استفراغ، درد شکم، تنفس تند و عمیق، بوی بد دهان (بوی استون) و نهایتاً بیهوش شدن، تشنج و عوارض غیر قابل جبران در صورت عدم درمان رخ می­دهد.

* دیابت نوع 2 سلول­های محل اثر انسولین (سلول­های چربی و عضل) به انسولین مقاوم می­شوند. به همین علت سلول­های تولیدکننده انسولین (سلول­های چربی و عضله) به انسولین مقاوم می­شوند به همین علت سلول­های تولیدکننده انسولین  (سلول­های بتا) مقدار تولید انسولین افزایش می­دهد تا بر مقاومت سلول­های چربی و عضله غلبه کنند. پس در مراحل اولیه دیابت نوع 2 مقدار انسولین خون بسیار بالا  است. این بیماری در افراد چاق و در سنین بالاتر از 40 سال رخ می­دهد. علامت اولیه این نوع دیابت پر نوشی، پر ادراری، پر خوری، چاقی، لکه ­های تیره در چین ­های پوستی است.

با پیشرفت دیابت نوع 2 سلول­های بتا که با تولید زیاد از حد انسولین دچار فرسایش شده ­اند به تدریج تخریب می­شوند و تولید انسولین بدن کاهش می­یابد.

درمان دیابت نوع 2 استفاده از قرص­های خوراکی برای کاهش مقاومت به انسولین و افزایش تولید انسولین توسط سلول­های بتا است. در مراحل پایانی به علت تخریب سلول­های بتا، استفاده از انسولین همراه با قرص­های کاهنده مقاومت به انسولین استفاده می­شود. بطور کلی دیابت نوع 1 وابسته به انسولین است، علائم شدیدتری دارد و زودتر شناسایی می­شود و عدم درمان آن با انسولین عواقب تهدیدکننده حیات دارد.