دیابت نوع 1 و 2
زمان تقریبی مطالعه
: 1 دقیقه
155
دیابت نوع 1 بیماری است که در آن، سلولهای تولیدکننده انسولین (سلولهای بتا) در پانکراس (لوزالمعده) به علت خود ایمنی تخریب میشوند. در نتیجه مقدار انسولین بدن کم میگردد. این نوع دیابت اغلب در دوران کودکی شروع میشود و علائم اولیه آن، لاغر شدن، پر نوشی، پر ادراری، افزایش میل به غذا و مواد شیرین و ضعف میباشد. در صورتی که در این مرحله شناسایی نشود علائم پیشرفته به صورت کتواسیدوز دیابتی، بیحالی شدید، استفراغ، درد شکم، تنفس تند و عمیق، بوی بد دهان (بوی استون) و نهایتاً بیهوش شدن، تشنج و عوارض غیر قابل جبران در صورت عدم درمان رخ میدهد.
* دیابت نوع 2 سلولهای محل اثر انسولین (سلولهای چربی و عضل) به انسولین مقاوم میشوند. به همین علت سلولهای تولیدکننده انسولین (سلولهای چربی و عضله) به انسولین مقاوم میشوند به همین علت سلولهای تولیدکننده انسولین (سلولهای بتا) مقدار تولید انسولین افزایش میدهد تا بر مقاومت سلولهای چربی و عضله غلبه کنند. پس در مراحل اولیه دیابت نوع 2 مقدار انسولین خون بسیار بالا است. این بیماری در افراد چاق و در سنین بالاتر از 40 سال رخ میدهد. علامت اولیه این نوع دیابت پر نوشی، پر ادراری، پر خوری، چاقی، لکه های تیره در چین های پوستی است.
با پیشرفت دیابت نوع 2 سلولهای بتا که با تولید زیاد از حد انسولین دچار فرسایش شده اند به تدریج تخریب میشوند و تولید انسولین بدن کاهش مییابد.
درمان دیابت نوع 2 استفاده از قرصهای خوراکی برای کاهش مقاومت به انسولین و افزایش تولید انسولین توسط سلولهای بتا است. در مراحل پایانی به علت تخریب سلولهای بتا، استفاده از انسولین همراه با قرصهای کاهنده مقاومت به انسولین استفاده میشود. بطور کلی دیابت نوع 1 وابسته به انسولین است، علائم شدیدتری دارد و زودتر شناسایی میشود و عدم درمان آن با انسولین عواقب تهدیدکننده حیات دارد.
خانم دکتر سیده صدیقه مدنی
دوشنبه، 17 بهمن 1401
نظر شما
متن نظر