انواع انسولین و نحوه تزریق

نیاز بدن به دو صورت است نیاز پایه­ ای برای سوخت و ساز عمومی بدن و متابولیسم قند و چربی پایه و نیاز لحظه­ای با توجه به کربوهیدرات خوراکی و بسیار بلند اثر (لنتوس، لومیر) استفاده می­شود. برای پوشش دادن نیاز به انسولین هنگام مصرف مواد حاوی کربوهیدرات از انسولین­های کوتاه اثر (رگولار) و بسیار کوتاه اثر (اپیدرا، نوورپید) استفاده می­شود. NPH برای پوشش دادن نیاز پایه از انسولین­های بلند اثر انسولین بلند اثر و بسیار بلند اثر را 1 تا 2 مرتبه در روز با توجه به مدت عمر انسولین تزریق می­کنند و تزریق آن به کنترل قند لحظه ­ای و مصرف غذا مرتبط نیست.

انسولین کوتاه اثر و بسیار کوتاه اثر را 3 تا 5 بار در روز تزریق می­کنند و تزریق آن براساس قند لحظه ­ای و مقدار مصرف غذا تنظیم می­شود.

محل تزریق انسولین در قست خارجی بازوها و ران­ها، کنار و زیر ناف می­باشد. در صورتی که انسولین مکرراً و پشت سر هم در یک نقطه تزریق شود، بافت آن منطقه تغییر می­کند و به علت ایجاد کیست­ هایی در بافت چربی، انسولین تزریق شده در حالت نامناسب به دام می ­افتد و در نتیجه با عدم جذب بموقع و یا جذب سریع هنگام ضربه به محل مورد نظر، هیپرگلیسمی و هیپوگلیسمی رخ می­دهد. محل ایجاد بافت نامناسب باید حدود 1 ماه، تزریق نشود تا بافت اصلاح شود.

در کودکان باید به این نکته توجه داشت که با افزایش وزن که با افزایش سن رخ می دهد، نیاز به انسولین به صورت طبیعی افزایش پیدا می کند. همچنن چاقی و بلوغ به علت افزایش مقاومت به انسولین باعث افزایش نیاز به انسولین می شوند. با گذر از دوره ی بلوغ و با کاهش اضافه وزن این مقاومت برطرف میگردد.